ابوجعفر، محمد بن علی الباقر، مشهور به محمد باقر امام پنجم شیعیان که آن ها از وی با عنوان امام محمد باقر یاد می کنند. کنیه‌اش «ابوجعفر» و «باقرالعلوم‏» زادهٔ سوم صفر یا نخست رجب سال ۵۷ هجری در مدینه. پدر وی علی بن حسین و مادرش فاطمه بنت حسن بن علی است.

فرزندان:

برای محمد باقر هفت فرزند یاد کرده‌اند، پنج پسر و دو دختر:

1. جعفر صادق. (امام ششم شیعیان)
2. عبد الله بن محمد. او هم از ناحیه پدر و هم از ناحیه مادر با جعفر صادق متحد است. وی صاحب فضل و صلاح بوده که فردی از بنی امیه به او سم خورانید و او را کشت.^[۱]
3. ابراهیم بن محمد، از ام حکیم.
4. عبید الله بن محمد، از ام حکیم.
5. علی بن محمد، ام ولد.
6. زینب بنت محمد، از ام ولد.^[۲]
7. ام سلمه، از ام ولد.

برخی، تنها شش فرزند برای محمد باقر نام برده‌اند و بر این باورند که وی فرزندی به نام عبید الله نداشته‌است.^[۳]

گروهی دیگر گفته‌اند که دو دختر نداشته‌است، بلکه زینب و ام سلمه در حقیقت دو نام برای یک دختر است^[۴].

یاران و شاگردان 

به دلیلی سستی حکومت امویان باقر و فرزندش صادق توانستند حوزه‌های بزرگ درسی ایجاد کنند. بخش بزرگی از احادیث شیعیان از این دو شخص است و مثل قال باقر و قال صادق که میان شیعیان رواج دارد نیز به این نکته اشاره دارد. بعضی از بزرگان اهل سنت و بعضی از مردم ایران نیز جزء شاگردان محمد باقر بوده‌اند که نام برخی به شرح زیر است.

محمد باقر در میان شاگردانش

1. ابوعبداللّه جابربن یزید بن حارث جعفی
2. محمد ابن مسلم ثقفی کوفی
3. عبدالملک بن اَعیَن
4. سلیمان بن خالد
5. برید بن معاویه عجلی
6. ابوخالد کابلی
7. فُضَیل بن یَسار
8. ابوالصّبّاح کِنانی
9. حمّاد بن ابی سلیمان (ایرانی)
10. داوود بن ابی هند سرخسی(ایرانی)
11. محمّد بن اسحاق (ایرانی)
12. میمون قدّاح مکّی
13. معروف بن خرّبُوذ
14. عبدالله بن عطاء مکّی